Çok hızlı ve huzurlu geçen bir Ramazan’ın ardından bayrama ulaştık. Hem de çifte bayram:
Ramazan Bayramı ve 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı. Ülke olarak, korona virüs salgını ile başlayan ve doğal afetlerle devam eden zor günler yaşıyoruz. Artık günümüzde o eski bayram ruhu kalmadı maalesef. Bazen çok uzaklara dalıp gidiyor gözlerim. Çocukluğum, ailem ve heyecanla bayramı bekleyişim. O heyecanı dün gibi hatırlıyorum. Bayramda yanımızda olamayan yakınlarımızın, bayramımızı tebrik etmek için yolladıkları kartpostallar en çok özlediklerim arasında.

Evler köşe bucak temizlenir, tepsi tepsi cevizli baklava, su böreği yapılırdı. Bayram şekerleri en güzel tabaklara konulur, kolonyalar doldurulurdu. Arefe günleri vefat etmiş büyüklerin kabirleri ziyaret edilirdi. Sabah erkeklerin namazdan gelmesiyle bayram başlardı.
Bayram sabahı tüm ailenin, nohut yahni ve pilav kokan o büyük kahvaltı sofrasında buluşması, heyecanla giymeyi beklediğimiz bayramlık kıyafetlerimiz, kapı kapı dolaşıp poşetlerle topladığımız şekerler, keteler ve mendiller… Çoğu geleneğimizi artık yaşatamıyoruz ve çocuklarımız bunları bilmeden büyüyorlar. Bütün geleneklerimizi var
etmek ve yaşamak bugün için çok zor olsa da mümkün olduğunca çocuklarımıza aktarmamız gerekir ki onlar da kendilerinden sonraki nesillere aktarsınlar ve bu güzel geleneklerimiz yaşasın.
Herkes yıl boyunca yoğun iş temposundan bunalıp bayramı fırsat bilerek tatile gidiyor. Tatil herkesin en doğal hakkı fakat bayramlarda gözü kapıda bekleyen yaşlılarımızı yalnız bırakmış oluyoruz. En azından bayram sabahı beraber kahvaltı etmeye özen göstermeliyiz.
Ahirete göç eden büyüklerimiz ve yakınlarımıza Allah’tan rahmet diliyorum. Musmutlu bayramlar, sevgiyle kalın.
Mehtap EROL