Hayatımız boyunca bir çok olay karşısında zaman zaman ağladığımız olmuştur .Bu olaylar bazen bir yakınımızı ,yada sevdiğimiz bir insanı kayıp etmekten kaynaklıdır .Bazen ise dayanamıyacağımız kadar bize üzüntü veren bir olay karşısında göz yaşlarımızı tutamamaktan kaynaklıdır .
İnsan hayatına baktığımız zaman, aslında üzülecek o kadar çok olay var ki ,insanın buna dayanabilmesi mümkün değildir .
Meselâ sokakta aç yatan evsiz çocuklar ,yaşlılar ,ve uyuşturucunun pençesine düşmüş , ailesi tarafından dışlanmış gençler.
Üniverste okumuş ve iş bulamamış, geleceğe dair hayallerini yitirmiş çocuklarımız ,sık sık karşılaşmaya başladığımız daha ölmeden bu dünyada cehennemin dehşetini yaşayan kadınlarımız ,kendini erkek zanneden ve şiddeti huy edinmiş ve onunla kendini yaratıcı zanneden erkek bozuntuları yüzünden öldürülen genç kızlarımız ,çocuk yaşta taciz ve tecavüze maruz kalmış küçücük bedenler …vb.
Bu saydıklarım belki bir çok ülkede yaşanan ve yaşanmaya devam edilecek olaylardır.
Birde bunun savaş boyutu var ki buda yukarıda anlattıklarım kadar önemli ve hasas bir konudur.
İşte dedim ya dünyada cehennemi yasamak böyle birsey olsa gerek …Hergün artık bu zulmü izledikçe insanlığımızdan utanır olduk .En kötüsü ise kanlarımız buz kesti ve ağlayamaz olduk … Olaylara bakış açımız ,alıştık artık bunlar normal şeyler ,diyecek kadar basitleştirdik mevzuyu. Halbuki bir insanın ölümü , zulme uğrayışı , acı çekmesi ne zaman bu kadar basit olmuştu güzel ülkemde .”Dağlara buğdaylar serpin ülkemdeki kuşlar aç demesinler ” diyen bir halife Ömerin ashabı, ülkesindeki hayvanlara dahi zulmeder hale geldi .Sorguluyorum kendimi ….Gözlerimi dehşete alıştıran bir devlete ve adalete ne diyeceğimi bilemiyor ,kanım buz kesiyor, üzülüyorum için için. Ama ağlıyamıyorum ….